ភ្នំពេញ៖ ជាការពិតនៅពេលដែលមនុស្សជួបទុក្ខលំបាកមានឧបកសគ្គក្នុងដំណើរការជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចជួយបាន នៅពេលនោះមនុស្សត្រូវការស្វែងរកការពឹងពុំនាក់ដែលទុកចិត្តមួយ ឬជំនួយ ។ នៅពេលនោះ«ជំនឿ»បានដឹកនាំគេទៅរកផ្លូវរូបិយខ្លះ និងអរូបិយខ្លះដោយមានទំនុកចិត្តថា រឿងរ៉ាវ ឬវត្ថុ ឬមនុស្សទាំងនោះអាចជួយខ្លួនបានតួរយ៉ាងដូចជាសកម្មភាពនេះ។
នេះគ្រាន់ជាផ្នែកមួយនៃការជឿលើអរូបិយ។ ហើយបើនិយាយពីអបិយជំនឿ ឬជំនឿជារួមក្នុងសង្គមខ្មែរមានតាំងពីដូនតាមកគឺជារឿងមួយ ប៉ុន្ដែរឿងមួយទៀតគឺជំនឿមិនសមហេតុផល ឬការជឿងប់ងុលខ្លាំងពេកដោយគ្មានពិចារណា ចង់ឬមិនចង់នឹងធ្វើឱ្យពលរដ្ឋរងគ្រោះ ឬត្រូវបានគេធ្វើអាជីវកម្ម។ ហេតុនេះជំនឿក៏ត្រូវតែប្រកបដោយបញ្ញាផងដែរ។ ហើយអ្វីដែលជាភាពសត្យានុម័តនេះព្រះពុទ្ធបានសំដែងថា «ជំនឿត្រូវប្រកបដោយបញ្ញា» ធ្វើអ្វីៗត្រូវគិតពិចារណាឱ្យបានល្អិតល្អន់ ដើម្បីជៀសផុតពីផលប៉ះពាល់ផ្សេងៗ។
ទាក់ទងនឹងអបិយជំនឿនេះដែរព្រះគ្រូបញ្ញាវិសុទ្ធិរង្សី ខាវ សារ៉ាក់ ប្រធានកម្មវិធីសំឡេង ព្រះធម៌អប់រំចិត្តតាមមាគ៌ាព្រះពុទ្ធសាសនា បានមានសង្ឃដីកាថា ជំនឿមិនសមហេតុផល ឬអបិយជំនឿទាំងនោះ គឺគេហៅថា “មង្គលភ្ញាក់ផ្អើល”។ ព្រះអង្គបានពន្យល់ថា៖ “អបិយជំនឿ” ឬ“មង្គលភ្ញាក់ផ្អើល” គឺមានន័យថា បុគ្គលនោះឯង មិនប្រកបទៅដោយសម្មាទិដ្ឋិ ហើយប្រព្រឹត្តិអំពើកុសលមិនប្រកបដោយបញ្ញានោះដែរ។ ដែលនិយាយថា អត់ប្រកបដោយបញ្ញាគឺ អសទ្ធា។
ដែលហៅថាអសទ្ធានោះគឺ ការជឿនោះមិនប្រកបដោយបញ្ញា ហើយមិនមានការជឿទៅលើ កម្មនិងផល។បុគ្គលខ្លះជឿទៅលើដើមចេកដែលដុះមកច្រងេងច្រងាង ជឿទៅលើជ្រូកជើង៥ ជឿទៅលើគោកើតចេញមកមានក្បាលពីរ ហើយយកធ្វើសក្ការបូជា យកវត្ថុនោះជាទីពឹង ជាទីរលឹករបស់គេធ្វើពិធីបួងសួង សុំសេចក្ដីសុខ។ ប៉ុន្តែបើគេជឿទៅលើ “មង្គល” គឺឱ្យតែចេញពន្លឺព្រះអាទិត្យមកគឺគេថា មង្គល របស់គេហើយ មិនចាំបាច់អុជធូបអុជទៀននោះទេ។ គឺជាសទ្ធារបស់គេប្រកបទៅដោយបញ្ញា។ ទ្រឹស្ដីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺគេជឿលើកម្មផល។ បើគេធ្វើអំពើល្អគឺបានផលល្អធ្វើអំពើអាក្រក់បានផលអាក្រក់៕ 1Post
